JongKey-Look At Me rozdział 40

I oto kolejny rozdział ^-^

Miłego czytania!~

     -Mogłbyś wejść przede mną i trochę mnie zasłonić?-poprosiłem Nama zatrzymując się na korytarzu przed drzwiami naszego pokoju hotelowego.
     -Magiczne słowo.
     -Proszę...-zrobiłem słodkie oczka.
     -Inne magiczne słowo!-zażądał.
     -MyHyun.-pozwoliłem, aby całe moje wewnętrzne aegyo wypłynęło na powierzchnię i ukazało się w pełnej krasie.
     -O wiele lepiej.-uznał z szerokim uśmiechem.
     -W takim razie idź!-pospieszyłem go, a następnie otworzyłem ostrożnie drzwi i wepchnąłem go do środka, chowając się przy tym za jego plecami. Byłem odrobinę wyższy od niego, dlatego musiałem delikatnie zgiąć kolana, aby przypadkiem moja boska, zadbana czupryna nie wystawała ponad jego. Głupio byłoby gdyby ten, którego imienia nie chciałem nawet wspominać mnie zauważył. Chociaż z drugiej strony jak tu nie zauważyć tak cudownej i urodziwej osoby jak ja? Czy to było w ogóle możliwe? Omo! Chyba naoglądałem się za dużo dramy "You Who Came From the Stars". Miałem wrażenie, że zacząłem się trochę zachowywać jak Cheon Song Yi, która oczywiście już od pierwszego odcinka stała się moją idolką. Widział ktoś kiedyś taką divę? Ja na pewno nie. Była idealna od stóp aż do samej głowy! Ale czy wzorując się na niej ja również powinienem umówić się z własnym menadżerem? Jeśli miałem być szczery to niezbyt podobała mi się ta opcja. Ani agent SHINee, ani Toheart nie potrząsnął w ten sposób moim sercem, które z resztą i tak należało już tylko i wyłącznie do Jonghyuna. To znaczy tfu! Nie to miałem na myśli! Chodziło mi o to, że... Oj, nieważne. I tak bym nie wybrnął. Zgoda, nadal go kochałem. Bo jak niby miałbym pozbyć się uczucia, którym go darzyłem przez tyle czasu w jedynie kilka godzin? To było niewykonalne. Po prostu niemożliwe.
     -Key!-usłyszałem nagle głos Dinozaura, który od razu podbiegł do naszej dwójki-W porządku?-zapytał próbując zajrzeć Woohyunowi przez ramię, ale ja postanowiłem się nie odzywać-Key!-powtórzył.
     -Jaki Key?-udał głupiego mój nowy przyjaciel.
     -A ilu jeszcze znasz?-zmarszczył brwi Jjong.
     -Ach! Ten Key!-krzyknął nagle Nam-Nie mam pojęcia, gdzie on jest.-wzruszył ramionami.
     -Ale ja go widzę.-uznał Bling-Za twoimi plecami.-dodał.
     -Wydaje ci się.-nieświadomie postanowiłem wejść do akcji, za co prawie od razu skarciłem się w myślach. No takim idiotą, żeby się nie skapnąć, że faktycznie tam przebywałem to jednak niestety nie był. Co robić? Co robić? Myśl, Kibum! Zepsułeś cały plan, który dokładnie obmyśliłeś podczas powrotu do hotelu, więc teraz powinieneś ruszyć głową! Rozejrzałem się po pomieszczeniu, a ściślej mówiąc po jego kawałku, który miałem w zasięgu wzroku i wtedy zobaczyłem to! A mianowicie wyłącznik światła. Na dworze i tak było już ciemno, więc gdybym sprawił, że będzie tak również w środku bez żadnego problemu mógłbym się przemknąć do sypialni i mieć na chwilę spokój. To chyba nie był zły pomysł, a przynajmniej tak mi się wydawało. Teraz albo nigdy. Wyłącznik nie był wcale daleko, więc błyskawicznie sięgnąłem do niego dłonią i natychmiast go nacisnąłem. Tak jak przewidziałem w salonie zapanował nagle zmrok.-Ciemno! Ciemno!-wydarłem się oznajmiając im coś, co pewnie i tak zdążyli już sami zauważyć, a następnie puściłem się pędem do pokoju, który był moim celem-Udało się.-westchnąłem sam do siebie zaraz po tym jak zamknąłem drzwi na klucz. No dobra. Wszystko wypaliło, ale co teraz? Nie mogłem przecież spędzić reszty swojego życia w hotelowych czterech ścianach! Co by na to powiedział Lee Sooman? Wyciągnąłby mnie pewnie stąd własnymi gołymi rękami! A wracając do mojego problemu, jak na złość mieliśmy tego wieczora wrócić do Seulu. Spojrzałem na cztery plecaki stojące tuż przy łóżku i zorientowałem się, że członkowie zespołu już zdążyli spakować swoje rzeczy. No cóż, ja chyba też powinienem.
     -Kibum!-usłyszałem nagle walenie do drzwi, co niemal przyprawiło mnie o zawał serca. Pięknie. Najpierw zapomniał, a teraz jeszcze z zimną krwią próbował mnie zabić. Nic sobie z niego nie robiąc zacząłem powoli zbierać swoje przynależności i wkładać do dizajnerskiego plecaka. Nie było ich za dużo, a wynikało to z tego, iż sama w sobie wycieczka była strasznie krótka, ale przedmioty potrzebne do codziennego użytku wypadało zabrać ze sobą.
Pukanie po jakimś czasie ucichło, a ja powoli skończyłem swoje zajęcie. Ku mojemu rozczarowaniu nie znalazłem jednak niczego, co mogłoby zasłonić mi twarz tak, abym nie musiał patrzeć na Jonghyuna. Dlaczego nie miałem ani jednej kominiarki, albo czegoś w tym stylu? No nic, chyba trzeba będzie trochę pogrzebać w pakunku Onew. Podszedłem do jego plecaka, po czym otworzyłem go i zacząłem przeglądać zawartość. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to ulotka z restauracji, w której podają kurczaka. Druga, trzecia, czwarta. I kolejna i kolejna. A tego lokalu to nawet nie znałem. Dobra, nieważne. Przy dalszych poszukiwaniach znalazłem nie tylko kilka par świeżych (Bogu dzięki) bokserek z podobizną Pororo, co osobiście wydało mi się dziwne, ale również czarną czapkę z daszkiem, która mogła mi się przydać. Bez wahania założyłem ją sobie na głowę, a następnie podszedłem do lusterka, aby zobaczyć jak się w niej prezentowałem. Na szczęście rzucała na połowę mojej twarzy cień, więc trudno było dostrzec moje oczy. Aby dodatkowo zwiększyć efekt pociągnąłem daszek jeszcze trochę w dół. Perfekcyjnie. W takim stanie w końcu mogłem pokazać się Jjongowi. Nie dość, że on nie będzie widział mojej twarzy to ja również nie będę widział jego! No. Więc pora otworzyć drzwi. Pamiętaj, Key. Bądź luźny! Pokaż im swój American SWAG!
     -Joł, ziomale! Wassap! Joł. Jedziemy do tego Seulszczaka? Joł.-STOP. STOP. STOP. Czerwone światło. Przestań! Za dużo luzu!
     -Ee... Czy to moja czapka?-zapytał najwyraźniej zdezorientowany moją wypowiedzią Jinki.
     -Nie wydaje mi się.-odpowiedziałem, lecz chyba zabrakło temu zdaniu odrobiny pewności.